Paradyz. Archiwum opowieści teatralnych (wyróżnienie)

opis

"Paradyz. Archiwum opowieści teatralnych" to wystawa narracyjna w konwencji obwoźnego teatrzyku cudów: artefaktów i pamiątek zachowanych przez pasierba Stanisława Wyspiańskiego — Teodora. To lunaparkowe panoptikum sprawia wrażenie tejamniczej machiny, która zagnieździła się na ostatnim piętrze Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Wystawa zbudowana jest z tajemniczych urządzeń utrzymujących przy życiu tajemnicze wewnętrzne mechaniczne byty. To wszystko służy tylko snuciu opowieści bękarta — Teodora – o powolnym umieraniu jego ojca. Wystawie towarzyszą metaforyczne ilustracja w konwencji collage'u — trochę retro, ale jedak z postmodernistyczną przewrotnością. W przestrzeni sanatoryjnej łaźni zostały wykonane ilustracje w formie zegarów, które mierzą poziom bólu. Wiele z ilustracji należy odszykać w skrytkach, szafkach. Ilustracje wypełniają machiny — w nieoczywisty sposób świadczą o ich funkcji i pochodzeniu. Stanowią ważny nośnik poetyckiej opowieści pełnej apokryfów i młodopolskich plotek. Występują w filmach i animacjach. Dodają grozy, dziwności i melancholii. Dominują 2 kolory — zieleń i czerwień. Gdy Teodor opowiada o sielskim dzieciństwie dominuje kolor zielony, gdy opowiada o śmierci ojca — wkracza czerwień. Na koniec wszystko niknie w czerniach. Dodatkowym rodzajem ilustracji są totemy — rodzaj graficznych znaków (plakatów) oznaczających kolejną scenę opowieści. Całości dopełnia seria plakatów i materiałów promocyjnych, które są wykonane w tej samej konwencji. Wystawa została zlecona przez Teatr im. Juliusza Słowackiego w ramach grantu od Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.